«تذکّر» به معنى یادآورى و نگهدارى علوم و دانش ها در درون روح است.
«الباب» جمع «لب» به معنى مغز است. از آنجا که مغز هر چیز بهترین و اساسى ترین قسمت آن چیز است به عقل و خرد «لب» گفته مى شود.
این جمله مى گوید تنها صاحبان عقل و خرد این حقایق را حفظ مى کنند و به یاد مى آورند و از آن بهره مند مى شوند اگرچه همه افراد (جز مجانین و دیوانگان) صاحب عقل اند، امّا اولوا الالباب به همه آنها گفته نمى شود، بلکه منظور کسانى اند که عقل و خرد خود را به کار مى گیرند و در پرتو این چراغ پرفروغ، راه زندگى و سعادت را مى یابند.(1)