معارف بوک

سیره عبادى پیامبر (ص)
 برجسته ترین سیماى حضرت كه بستر رسیدن به كمالات دیگرش بود، بندگى و عبودیت او بود.
 اگر معراج رفت چون عبد خدا بود. «أَسْرَىٰ بِعَبْدِهِ»(186)
 اگر رسول شد چون عبد او بود. «واشهد ان محمداً عبده و رسوله»
 اگر به او وحى مى شد، چون بنده او بود. «فَأَوْحَىٰ إِلَىٰ عَبْدِهِ »(187)
 در اولین دستوراتى كه در سوره مزمّل به او داده شد، این بود كه نیمى از شب یا مقدارى كمتر از نصف یا بیشتر از نصف را به عبادت بپردازد. «نِّصْفَهُ أَوِ انقُصْ مِنْهُ قَلِيلًاأَوْ زِدْ»(188)
 در همان سوره به او خطاب شد كه اى پیامبر! تو در روز، رفت و آمد و تلاش طولانى دارى، پس باید در شب عبادت داشته باشى و به او دل ببندى.
 در آیه 79 سوره اسراء به پیامبرش مى فرماید: «وَمِنَ اللَّيْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نَافِلَةً لَّكَ عَسَىٰ أَن يَبْعَثَكَ رَبُّكَ مَقَامًا مَّحْمُودًا» و پاسى از شب را بیدار باش و تهجّد و عبادت كن و این وظیفه افزون، مخصوص تو است. (نماز شب بر دیگران واجب نیست.) امید است (در اثر این نماز شب) خداوند تو را به مقام محمود و پسندیده برانگیزد.