است: یكى درباره حضرت ابراهیم علیه السلام و دیگرى درباره پیامبر اسلام صلى الله علیه وآله. جالب آن كه اسوه بودن حضرت ابراهیم در برائت از شرك و مشركان است ولى الگو و اسوه بودن پیامبر در همه امور است:
در مهربانى با زیردستان، گشاده رویى با مردم، مشورت كردن، اخلاص، ساده زیستى، تشویق به كسب علم، عبادت، استقامت، در گفتار و عمل، مبارزه با ظلم و ستم، نظم و انضباط، نظافت و بوى خوش، مساوات، همسردارى، محبت به كودكان و...
چنانكه نقش پیامبر در جنگ احزاب، الگوى فرماندهان است: هدایت لشكر، امید دادن، خندق كندن، مزاح كردن، شعار حماسى دادن، به دشمن نزدیك بودن و استقامت نمودن. حضرت على علیه السلام فرمود: در هنگامه نبرد، خود را در پناه پیامبر اكرم صلى الله علیه وآله قرار مىدادیم و آن حضرت از همه ما به دشمن نزدیكتر بود. «اتّقینا برسول اللّه صلى الله علیه وآله فلم یكن منّا اقرب الى العدوّ منه»(1)
و ادامه آیه مى فرماید: كسانى مىتوانند پیامبر را الگوى خود قرار دهند كه قلبشان سرشار از ایمان و یاد خدا باشد. «لِّمَن كَانَ يَرْجُو اللَّهَ وَالْيَوْمَ الْآخِرَ»
پیامبر اكرم(ص)، قرآن مجسّم
سیره نویسان بیشتر از لابلاى تاریخ و برخى از لابلاى روایات اهل بیت علیهم السلام سیره پیامبر اكرم را نوشته اند.