صفحه ٢٦

 و هنوز با گذشت چهارده قرن، درباره اهمیت علم شعارى رساتر از این شعار نیامده است.
 در زمانى كه به خاطر كشته شدن یك نفر از یك قبیله، تمام افراد آن قبیله به خونخواهى قیام مى كردند و چندین نفر از قبیله قاتل را بى گناه مى كشتند و بى رحمى در حدّ اعلاى خود بود، در چنین شرایطى پیامبر دستور مى دهد كه اگر كسى حیوان خود را - گرچه در سفر مكه - آزار دهد گواهى آن شخص از اعتبار مى افتد. زیرا كسى كه حیوان را خسته كرده، قساوت قلب دارد و قبول شهادت از چنین كسى نارواست. آرى، این دستورات و لطفى كه در آنها موج مى زند رمز حیات آن ملت مرده شد: «دَعَاكُمْ لِمَا يُحْيِيكُمْ»(99)
 بى جهت نیست كه خدا مى فرماید: «مَّن يُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطَاعَ اللَّهَ »(100) هركه از پیامبر صلى الله علیه وآله اطاعت كند در حقیقت از من اطاعت كرده است.
 «وَمَا يَنطِقُ عَنِ الْهَوَىٰ»(101) او از روى هوا و هوس، چیزى نمى گوید.
 «إِنَّكَ عَلَىٰ صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ »(102) او بر راه مستقیم است.
 مگر مى توان در جزوه اى كوچك، اخلاق كسى را منعكس كرد كه خدا درباره اش فرموده است: «إِنَّكَ لَعَلَىٰ خُلُقٍ عَظِيمٍ »(103) تو بر خلق بزرگى هستى.