در روایتى، غیبت كردن، كفر و شنیدن و راضى بودن به آن، شرك دانسته شده است.(238)
شیوه هاى ترك غیبت
1- توجّه به خطرات غیبت و آثار منفى آن كه در صفحات قبل به آن اشاره شد.
2- یاد عیبهاى خود. حضرت على علیه السلام مى فرماید: چگونه عیب مردم را مى گوئى در حالى كه خودت یا مثل همان خلاف را دارى و یا بدتر از آن را مرتكب شده اى و بر فرض آن عیب را ندارى، همین جرأت تو بر نقل خلاف و عیب دیگران، از عیب آنان بدتر است.(239)
در روایات مى خوانیم: خوشا به حال كسى كه عیب خودش او را مشغول كند (و به فكر اصلاح باشد) و كارى به عیب مردم نداشته باشد.(240)
تذكّرات
در پایان بحث غیبت، چند تذكّر لازم است:
1- حرمت غیبت تنها در این سوره و این آیه نیست، بلكه از آیات دیگر مانند آیه «ویل لكلّ همزة لمزة»(241) واى بر هر عیبجوى هرزه گو و آیه «لایحبّ اللَّه الجهر بالسوء»(242)