افرادى كه نور ایمانشان كم است، جز گناهان بزرگ چیزى به نظرشان نمى آید و لذا گاهى مى گویند: ما كسى را نكشته ایم! از دیوار خانه اى بالا نرفته ایم! و گناه را تنها این قبیل كارها مى پندارند، امّا اگر نور ایمانشان زیاد باشد، تمام لغزشهاى ریز خود را مى بینند و به درگاه خدا ناله مى كنند. یكى از دلایل آنكه امامان معصوم آن همه گریه و مناجات داشته اند، همان نور ایمان و معرفت آنان بوده است.
آرى، اگر كسى نسبت به خود خوشبین شد (و هیچ سوء ظن درباره افكار و رفتار خود نداشت)، هرگز ترقّى نمى كند.
او مثل كسى است كه دائماً به عقب خود نگاه مى كند و راههاى طى شده را مى بیند و به آن مغرور مى شود، ولى اگر كمى به جلو نگاه كند و راههاى نرفته را ببیند، خواهد دانست كه نرفته ها چند برابر راههایى است كه رفته است!
آیا وقتى كه مى بینیم قرآن به پیامبرش با دستور «قُل ربّ زِدنى عِلما»(212) مى فرماید: به دنبال زیاد شدن علم خود باش، و با دستور «شاوِرهُم فِى الاَمر»(213) مى فرماید: تو با مردم مشورت كن، و با دستور «فاذا فَرَغتَ فَانصَب»(214) مى فرماید: هر لحظه از كارى آزاد شدى باید كار جدیدى را به شدّت دنبال كنى، با این دستوراتى كه خداوند به اشرف مخلوقات دارد، آیا صحیح است امثال ما خود را