صفحه ٦٧

بسم‌الله‌الرحمن‌الرحيم
(اَلسَّلاَمُ ‌عَلَيْكَ‌ يَا ابَاعَبْدِالله وَ عَلَي‌الاَرْوَاحِ‌الَّتِي حَلَّتْ بِفِنَائِك)
(عَلَيْكَ مِنّي سَلاَمُ‌الله اَبَداً مَا بَقِيتُ وَ بَقِيَ‌اللَّيْلُ والنَّهَار)
  واقعه‌ي بزرگ عاشورا به زندگي تك تك انسان‌ها متصل است، آن مصيبت بزرگ بشريت که نشان داد چگونه انسان‌ها به مرتبه‌اي از سبعيت مي‌رسند که بهترين انسان روزگار و روزگاران را به آن شکل عجيب شهيد مي‌کنند و در آن از آن جهت كه حضرت سيدالشهداء علیه السلام به عالي‌ترين شکل موفق مي‌شوند آن حادثه را مديريت کنند تا به نتيجه‌اي که در پي آن بودند دست يابند، الطاف خاص الهي را مي‌بينيم که در آينه‌ي جمال امام حسین علیه السلام و اصحابشان ظهور کرد.
  آنچه كه در موضوع كربلا بايد عزيزان از آن غفلت نكنند اين است كه امام معصومي در اوج بصيرت و حكمت، در شرايط خاصي قرار گرفتند كه بايد كار خاصِّ اخصّي را انجام بدهند و لذا در نگاه به كربلا خيلي بايد توجه‌ها را جمع كرد كه زواياي بسيار بلندش از ذهن و فكر ما پنهان نگردد. کربلا كار فرهنگي بسيار بزرگي است که در شرايط خاصّي بايد انجام مي‌شد و حضرت انجام دادند. اين سرمايه‌ي بزرگ فرهنگي