نزد خداست، به دست خدايي است که دنيا را و ما را خلق کرده است. خدايي که اين دنيا را آفريده براساس مصلحتي که مي‌داند، آينده‌ي آن را تدبير کرده است. حال اگر شما با عقل خودتان زندگي کنيد، عقل شما در زمان آينده حاضر نيست و اطلاعي از آينده ندارد، نمي‌داند 20 سال ديگر با چه چيزهايي روبه‌رو مي‌گردد و شکل دنيا چه مي‌شود. در حالي که هيچ چيز از خدا پنهان نيست و بنا به فرمايش حضرت علي(علیه السلام): «عَلِمَ بِمَا كَانَ قَبْلَ أَنْ يَكُونَ»(4) خداوند به آنچه هست، قبل از آن‌که به‌وجود آيد آگاه است. پس اگر کسي با برنامه‌ي الهي و با ايمان و آگاهي نسبت به سنت‌هاي خداوند زندگي کرد، نسبت به آنچه در آينده پيش مي‌آيد غافل‌گير نمي‌شود و با چيزي روبه‌رو نمي‌شود که خلاف ميل او باشد. پيامبر خدا(صلی الله علیه و آله) هنگام رحلت، بدون ذره‌‌اي پريشاني و پشيماني مي فرمايند: من به سوي دوستم مي‌روم. و امام حسين(علیه السلام) با آن‌همه مصيبت، خود را در زندگي بازنده نمي‌بينند و در عصر عاشورا وقتي هنوز کوچک‌ترين رمقي برايشان مانده عرضه مي‌دارند: «صَبْراً عَلي قَضائِک يا رَبِّ...لا مَعبوداً غَيرک»(5) اي پروردگار من، بر حکم تو شکيبایي مي‌ورزم، غير از تو معبود و محبوبي نيست. و یا حضرت امام خميني«رضوان‌الله‌تعالي‌عليه» در آخر وصيت‌نامه‌ي الهي، سياسي خود مي‌فرمايند: «با قلبي آرام و ضميري مطمئن از خدمتتان مرخص مي‌شوم».