دنيا را محدود کنند و گوشه‌نشيني پيشه نمايند، از ارتباط با عالم بيکرانه‌ي ملکوت هم بهره مند شوند.
بالاترين ارزش و مهم‌ترين شخص
شخصي نزد امام جعفر صادق(علیه السلام) آمد و عرض نمود: يابن رسول الله نافله‌هاي زيادي از من ترک شده است، ولي به تمام واجبات کاملاً عمل کرده‌ام. امام فرمودند: «نافله‌هايت را قضا کن!» آن شخص گفت: يابن رسول الله(صلی الله علیه و آله) اين‌قدر زياد است که حساب آن در دستم نيست. امام فرمودند: «تخمين بزن و قضا کن!» يعني امام زمان شما مي‌فرمايند: نه‌تنها بايد واجباتتان را انجام دهيد، بلکه بايد با انجام نافله‌ها به اندازه‌ي ظرفيت خود داغِ بندگي را بر خود بزنيد.
گاهي اوقات نمازمان را سريع مي‌خوانيم، در حالي که هيچ کاري نداريم و پس از آن در گوشه‌اي مي‌نشينيم. علت اين امر آن است که مقصد بودنمان در اين دنيا را گم کرده‌ايم و چيزهايي که مقصد اصلي ما نيست براي ما مهم شده است. اُنس با خدا را که سرمايه‌ي اصلي ما در قيامت است به چيزي نمي‌گيريم.
پيامبر خدا(صلی الله علیه و آله) مي‌فرمايند: «اَفضلُ النّاسِ مَن عَشَقَ العبادة فَعانَقَها وَ اَحَبَّها بِقَلبِهِ و باشَرَها بِجَسدهِ وَ تَفَرَّغَ لَها فَهُوَ لايُبالی عَلي ما اَصبَحَ مِنَ الدُّنيا عَلی عُسرٍ اَم عَلی يُسر»(26) برترين مردم آن‌کسي است که عاشق عبادت است و آن را در آغوش مي‌گيرد و با تمام قلب آن را دوست دارد و با بدن خود