و معني حقيقي ما را از ما مي‌گيرد. وقتي هدف اصلي زندگي را فراموش کرديم، کم‌خوردن برايمان ضرر مي‌شود، و گرسنگي بلا مي‌گردد؛ بر عکسِ پيامبران که گرسنگي را نعمت مي‌دانستند. رسول خدا(صلی الله علیه و آله) مي‌فرمايند: «أَفْضَلُكُمْ مَنْزِلَةً عِنْدَ اللَّهِ تَعَالَى أَطْوَلُكُمْ جُوعاً وَ تَفَكُّراً»(21) برترين شما در نزد خدا كسى است كه گرسنگى بيشترى كشيده و در خداوند متعال تفكر بيشترى نموده باشد. ما نيز بايد از خداوند بخواهيم گرسنگي‌هايي را که به پيامبرش عطا کرده است به ما نيز عطا فرمايد تا زلال شويم.
يکي از عرفا مي‌گويد: «تو لياقت گرسنگي نداري، خداوند گرسنگي را به حبيب خودش پيامبر(صلی الله علیه و آله) مي‌دهد.»(22) آيا خداوند پيامبرش را دوست نمي‌داشت که اين همه سختي به او داد؟ ما هدف زندگي در دنيا را فراموش کرده‌ايم و از زندگي دنيايي انتظاراتي داريم که بايد در زندگي قيامتي جستجو کنيم. عزيزان متوجه باشيد که ما به اين دنيا آمده‌ايم که مانند انبياء به تعالي برسيم و از اين دنيا برويم، آمده‌ايم در اين دنيا تا راه ارتباط با خدا را با بندگي خالص پيدا کنيم. نمي‌گويم مشکلات اقتصادي نيست عرض بنده آن است که مراقب باشيد هدفِ به‌دنياآمدنتان را فراموش نکنيد، زيرا اگر هدف اصلي فراموش شد در تشخيص موضوعاتِ مهم به اشتباه مي‌افتيم و چيزهايي برايمان اهميت پيدا مي‌کنند که ارزش