دشمنان فکري و عقيدتي اسلام پديد آمده، قرار نگيرند، تا دينشان ضعيف و ايمانشان سست نشود و در اصول و پايه هاي دين شک نکنند. بخش عظيمي از اين مسئوليت بر عهده نهاد روحانيت است. روحانيان بايد بکوشند در اين زمينه ها کتاب‌هايي را در سطوح مختلف بنويسند؛ اساتيدي تربيت کنند؛ کلاس‌هاي مختلف، آموزش‌هاي حضوري و غير‌حضوري، رسمي و غير‌رسمي، محدود و طولاني، کوتاه مدت و درازمدت فراهم کنند، تا جوانان بتوانند از اين امکانات بهره مند گردند. اين گونه آموزش‌ها به‌منزله امر به معروف و نهي از منکر بر ما واجب مي شود.
2. تذکر و موعظه
پس از تعليم جاهل، بايد کساني را به معروف امر کرد که از حکم و تکليف شرعي ناآگاه نيستند، ولي تکليف خود را انجام نداده يا مرتکب عمل منکري شده‌اند. در چنین حالتی، آگاه کردن آنان به وظيفه شان لازم است. امام صادق(عليه السلام) دراين‌باره فرمود: إِنَّمَا يُؤْمَرُ بِالْمَعْرُوفِ وَ‌يُنْهَي عَنِ الْمُنْکرِ مُؤْمِنٌ فَيَتَّعِظُ أَوْ جَاهِلٌ فَيَتَعَلَّمُ؛(61) «گاهي مؤمني امر به معروف و نهي از منکر مي شود و بدين‌ترتيب موعظه شده، آن را مي پذيرد؛ گاهي نيز جاهل است و نمي داند، و به اين شيوه مي آموزد».
در اين مرحله، شرط تأثير امر به معروف مطرح مي شود. البته گاه در جامعه فضايي حاکم است که احکام شرعي ارزش اجتماعي بالايي دارند