جلوه‌‌هاي عملي امر به معروف و نهي از منکر در سيره اهل بيت(عليه السلام)
حقيقت اين است که رسالت همه انبيا و اولياي الهي، به يک معناي عام، براي امر به معروف و نهي از منکر بوده است؛ زیرا مبارزه با هر ظلمي مصداقي از نهي از منکر و اقامه هر عدلي مصداقي از امر به معروف است، بلکه ارشاد و موعظه هم مراتبي از امر به معروف و نهي از منکر شمرده می‌شود؛ هر‌چند از مصاديق مصطلح آن نباشد. کار مهم انبياي الهي و ائمه اطهار(عليهم السلام)، تعليم و ارشاد، و سپس اجراي احکام الهي و وادار کردن مردم به شناخت وظايف و عمل بر طبق آنها بوده است.
از شهادت امير مؤمنان(عليه السلام) تا زمان شهادت سيدالشهدا(عليه السلام) بيست سال طول کشيد. در اين مدت که امام حسين(عليه السلام) در مدينه حضور داشت، کساني قدرت را در دست داشتند که ادعاي مسلماني مي کردند. آنان بت پرست و منکر خدا نبودند؛ در ظاهر، پيامبر(صلي الله عليه و آله) و احکام دين را انکار نمي کردند؛ خود را خليفه رسول الله مي خواندند؛ نماز مي گزاردند؛ و نماز جمعه مي خواندند. عمر‌بن‌سعد، روز عاشورا، پیش از اينکه حمله به