اعتماد به قول خدا و پيامبر(صلی الله علیه و آله) آن است که باور کنيم خداوند رزق دنيايي انسان را به عهده گرفته و در هر حال رزق انسان به انسان مي‌رسد ولي اصلاح خودمان را به عهده‌ي خودمان گذاشته‌اند و در قيامت هر کس در رهن آن اعمالي است که در دنيا انجام داده است. خداوند فرمود: «كُلُّ نَفْسٍ بِما كَسَبَتْ رَهينَةٌ»(16) هرکس در رهن آن چيزي است که در دنيا کسب کرده است. از امام صادق(علیه السلام) است كه فرموده‌اند: «إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ خَلَقَ الْخَلْقَ وَ خَلَقَ مَعَهُمْ أَرْزَاقَهُمْ حَلَالًا طَيِّباً فَمَنْ تَنَاوَلَ شَيْئاً مِنْهَا حَرَاماً قُصَّ بِهِ مِنْ ذَلِكَ الْحَلَالِ».(17) خداوند عزّ و جلّ افراد را خلق كرد و همراه آن‌ها رزقشان را به صورت حلال و طيّب خلق نمود، پس اگر كسي آن را به صورت حرام به‌دست آورد، به همان اندازه از رزق حلال او كم مي‌شود.
حالا من و شما با ترساندن فرزندانمان از رزق، وعده‌ي خدا در مورد تأمين رزق را ناديده گرفته‌ايم و همه‌ي فکر و ذکرمان مشغول تهيه‌ي رزق آينده‌ي او شده است و اين‌که بندگي خدا را اصل بگيرد را فراموش کرده‌ايم در حالي‌که خداوند وعده داده «وَمَن يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا * وَيَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لَا يَحْتَسِبُ»(18) هرکس تقوا پيشه کند خداوند براي او بصيرت ايجاد مي‌کند و رزق او را از مسيري که او حساب نمي‌کند به او مي‌رساند.
اگر فلان بقّال براي رضاي خدا بقّالي کند، هم رزقش مي‌رسد و هم دينش حفظ مي‌شود، ولي اگر براي شکمش بقّالي کند، نه رزقش مرتّب