دائماً توجّه داشته باشيد كه از انگیزه‌ی اصلی ورزش‌کردن غفلت نکنید. آيا مي‌خواهيد ورزش کنید تا براي ديگران قيافه بگيريد و يا مي‌خواهيد بر امیال بدنتان مسلّط شويد و اجازه ندهيد بدنتان بر شما حكومت كند و اراده‌تان قوي شود؟ اگر اراده قوي شد، بدن تحت تسلّط شماست، حرصِ غذاخوردن كنترل مي‌شود و به قدر نياز غذا مي‌خوريد و روح برای پرواز به سوی حقایق معنوی آمادگی لازم را دارد. اين‌جاست كه مقدار نياز جسم را خودِ روح - به جهت آن شعور معنوي و خدادادي كه دارد- تعيين مي‌كند.
ورزش؛ دريچه‌ی کنترل اميال
بعضی اوقات احساس می‌کنید دلتان غذا مي‌خواهد، هرچند مي‌دانيد كه سير هستيد و بدنتان نياز به غذا ندارد، ولي دلتان مي‌گويد غذا مي‌خواهم، اين یک نوع حرص و شهوت است كه در بدن پیدا شده ولي روح متوجه است نبايد چیزی بخورد، چون حقیقتاً نياز ندارد. برای قوه‌ی شهویه، حرصِ غذاخوردن مطلوب است بدون آن‌که بخواهد غذا بخورد برای رفع گرسنگی. وقتي انسان مي‌تواند از دست اين حرص نجات پيدا كند، كه روحش متعالی شود وگرنه تحت تأثیر همان حرص شروع می‌کند به غذاخوردن و کشش‌های عالی روح را در نظر نمی‌گیرد در حالی که به قول مولوی:
جان گشاید سوی بالا، بال‌ها در زده تن در زمین چنگال‌ها
جوان و انتخاب بزرگ
تأثیر حرکات ورزشی بر روح