خواند; و خطبه اى که على(علیه السلام)خواند که همه معنادار و آموزنده است:
در خطبه الهى آمده است:
اَلْحَمْدُ رِدائى وَ الْعَظَمَةُ کِبْرِیائِى وَ الْخَلْقُ کُلُّهُمْ عَبِیدِى وَ اِمائِى، زَوَّجْتُ فاطِمَةَ اَمَتِى مِنْ عَلِىٍّ صَفْوَتِى، اِشْهَدُوا مَلائِکَتِى;
حمد شایسته من است و عظمت به من مى برازد، و تمام خلق، بندگان و کنیزان من هستند، من کنیزم «فاطمه» را به همسرى «على» درآوردم، اى فرشتگان من، همه گواه باشید!
جمله هاى آغاز این خطبه، بینى مستکبران و خود برتربینان را به خاک مى مالد، و عظمت و بزرگى را مخصوص خدا مى شمرد، و جمله هاى بعد، آخرین حدّ انسان را بندگى خدا مى شمرد.
سپس افتخار بزرگ فاطمه(علیها السلام) را همین مقام بندگى حق، و افتخار على(علیه السلام)را برگزیده خدا از میان بندگان بودن، معرفى مى کند.
بعد خداوند با ولایت مطلقه اش عقد همسرى این دو وجود پر جود عالم بشریّت را مى بندد، و تمامى فرشتگان مقرّب را گواه بر آن مى گیرد، تا سرمشقى براى همگان باشد.