سپس به احوال بهشتیان مى پردازد و آن را نیز چنان دقیق و روشن ترسیم مى کند که شعله اشتیاق را در دل مؤمنان برمى افروزد، مى فرماید: «و پرهیزکاران گروه گروه به سوى بهشت برده مى شوند در حالى که از کیفر عذاب، ایمن واز سرزنش ها آسوده و از آتش برکنارند؛ در خانه هایى امن و مطمئن قرار مى گیرند واز این جایگاه، بسیار خشنودند»؛ ((وَسِیقَ الَّذِینَ آتَّقَوْا رَبَّهُمْ إِلَى الْجَنَّةِ زُمَراً(1)) قَدْ أُمِنَ آلْعَذَابُ، وَآنْقَطَعَ آلْعِتَابُ؛ وَزُحْزِحُوا(2) عَنِ النَّارِ، وَآطْمَأَنَّتْ بِهِمُ آلدَّارُ، وَرَضُوا آلْمَثْوَى وَآلْقَرَارَ).
امام (علیه السلام) در این عبارت کوتاه، پنج امتیاز بزرگ براى این دسته از پرهیزکاران بهشتى بیان فرموده که همه را مى توان در «آرامش و آسودگى کامل» خلاصه کرد؛ در امان بودن از عذاب، قطع عتاب، دور شدن از آتش، استقرار کامل در سراى بهشتى و خشنودى از این سرنوشت.
آنگاه به معرفى این گروه پرداخته و بخشى از اعمال آن ها را شرح مى دهد ومى فرماید: «آن ها کسانى هستند که در دنیا اعمالشان پاک، چشمانشان (از خوف خدا) گریان، شب هایشان در دنیا براثر خشوع و استغفار همچون روز وروزهایشان از خوف پروردگار و توجّه به او همچون شب بوده است»؛ (الَّذِینَ کَانَتْ أَعْمَالُهُمْ فِی آلدُّنْیَا زَاکِیَةً، وَأَعْیُنُهُمْ بَاکِیَةً، وَکانَ لَیْلُهُمْ فِی دُنْیَاهُمْ نَهَاراً، تَخَشُّعاً وَآسْتِغْفَاراً؛ وَکَانَ نَهَارُهُمْ لَیْلاً، تَوَحُّشاً وَآنْقِطَاعاً).
امام (علیه السلام) در این چهار وصف، مقام والاى آن ها را به عالى ترین صورت ترسیم کرده و آن را دلیل بر بهشتى بودن آن ها شمرده است.
از یک سو اعمالشان در دنیا از هر گونه آلودگى به گناه و ریا و خودبزرگ بینى پاک بوده و چشمانشان از خوف خدا و مصایب بندگان مظلوم پروردگار گریان