بوده است و از سوى دیگر با شب بیدارى و خشوع و خضوع و استغفار از لغزش ها شب هایشان همچون روز و روزهاى آن ها به سبب دورى از دنیاپرستان ودرگیر شدن در غوغاهاى مادى و انقطاع الى الله همچون شب بوده است. آرى، این است اوصاف بهشتیان والامقام و سعادتمندان اهل نجات و به یقین با داشتن این صفات، شایسته چنان افتخارى هستند، لذا امام (علیه السلام) در پایان این سخن مى افزاید: «به همین دلیل خداوند بهشت را منزلگاه آن ها و پاداش (عظیم) را ثوابشان قرار داد و آن ها سزاوار این نعمت و شایسته آن بودند، در سرایى دائم ودر میان نعمت هاى پایدار اقامت مى گزینند»؛ (فَجَعَلَ آللهُ لَهُمُ آلْجَنَّةَ مَآباً، وَآلْجَزَاءَ ثَوَاباً، (وَکانُوا أَحَقَّ بِهَا وَأَهْلَهَا)(1) فِی مُلْکٍ دَائِمٍ، وَنَعِیمٍ قَائِمٍ).
به این ترتیب امام (علیه السلام) هم شایستگى هاى آن ها را شرح مى دهد و هم جزا و پاداش عظیمشان را. چند صباحى با هواى نفس به مبارزه برخاستند و با عبادت پروردگار و خوف و خشیت او در روزها و شب ها شایستگى خود را ثابت کردند و خداوندِ جواد و کریم پاداش و جزاى بسیار برتر و بالاتر، پاداشى زوال ناپذیر و جاودانه نصیبشان کرد.
* * *