معارف بوک

از میان زنان «خدیجه» بود که بر زخم هاى قلب و جسم پیامبر(صلى الله علیه وآله) مرهم مى نهاد، و غبار غم و اندوه را با فداکاریهایش، با محبّت و صفایش، با همدردى و دلسوزى اش، از قلب مبارک پیامبر مى زدود.
و دیگر «ابوطالب» پدر بزرگوار امیرمؤمنان على(علیه السلام) بود که نفوذ و اعتبارى بسیار در میان مردم مکه داشت، و از تدبیر و هوش و ذکاوت فوق العاده اى برخوردار بود، او خود را سپرى نیرومند در برابر پیامبر(صلى الله علیه وآله) کرده بود و یار و یاور و حامى مهربان پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) بود.
ولى با نهایت تأسف این هر دو یار وفادار، و دو شخصیت بزرگ و انسان هاى ایثارگر، در سال دهم هجرت به فاصله کمى چشم از جهان پوشیدند، و پیغمبر(صلى الله علیه وآله) را در مرگ خود عزادار ساختند، و رسول خدا(صلى الله علیه وآله) از این نظر تنها ماند.
شدت اندوه آن حضرت در سوگ این دو شخصیت ـ که به حق هر کدام سهم قابل ملاحظه اى در پیشرفت اسلام داشتند ـ از این جا روشن مى شود که آن سال را «عام الحزن» یعنى «سال غم و اندوه» نام نهادند.
اما از آن جا که خداوند هر نعمتى را از بندگان برگزیده اش مى گیرد نعمت دیگرى را جانشین آن مى کند هر کدام از این دو بزرگوار فرزندى از خود به یادگار گذاشتند که نقش آنها را ایفا مى کردند.
امیرمؤمنان على(علیه السلام) یادگار «ابوطالب» همانند پدر حامى و مدافع و یار و یاور پیامبر(صلى الله علیه وآله) بود، قبلا نیز چنین بود اما بعد از ابوطالب جاى خالى او را نیز پر کرد.
و خدیجه دخترش «فاطمه» را به یادگار گذاشت، دخترى مهربان،