اینگونه اموال نه تنها در قیامت طوق سنگینى بر گردن صاحبانش خواهد بود. بلکه در این دنیا نیز چنین است، منتها در رستاخیز آشکارا و در این جا بصورت مخفى ترى مى باشد، چه جنون و حماقتى از این بالاتر که انسان مسئولیت هاى فراوان تحصیل ثروت را به اضافه مسئولیت ها و زحمات فراوان که براى حفظ ومحاسبه و نگاهدارى و دفاع از آن لازم است بر دوش کشد، در حالى که هیچ گونه از آن، منتفع نگردد آیا طوق اسارت چیزى جز این است؟!(1)