وبیمارند، زیرا امروز این حقیقت مسلم شده که بیمارى هاى جسمانى در بسیارى از موارد عامل روانى دارند.
در روایتى از على (علیه السلام) مى خوانیم «صحة الجسد من قلة الحسد»؛ «تندرستى از کمى حسد است».
حتى در پاره اى از احادیث مى خوانیم که حسد پیش از آن که به محسود زیان برساند از حسود شروع مى کند، و تدریجاً او را به قتل مى رساند!
4. از نظر معنوى حسد نشانه کمبود شخصیت و نادانى و کوتاه فکرى و ضعف و نقص ایمان است، زیرا حسود در واقع خود را ناتوان تر از آن مى بیند که به مقام محسود و بالاتر از آن برسد و لذا سعى مى کند محسود را به عقب برگرداند، به علاوه او عملاً به حکمت خداوند که بخشنده اصلى این نعمت ها است معترض است و نسبت به اعطاى نعمت به افراد از طرف خداوند ایراد دارد.
در نهج البلاغه از على (علیه السلام)، نقل شده که فرمود: «حسد تدریجاً ایمان را مى خورد همان طور که آتش هیزم را تدریجاً از بین مى برد».
چه این که شخص حسود تدریجاً سوء ظنش به خدا و حکمت وعدالت او بیشتر مى شود و همین سوء ظن است که او را از وادى ایمان بیرون مى کشد.(1)
***