صاحبان عقل و خرد پس از اعتراف به وجود هدف در آفرینش بلا فاصله، بیاد آفرینش خود مى افتند و مى فهمند انسان که میوه این جهان هستى مى باشد، بیهوده آفریده نشده است و هدفى جز تربیت و پرورش و تکامل وى در کار نبوده، او تنها براى زندگى زودگذر و کم ارزش این جهان آفریده نشده است بلکه سراى دیگر در پیش دارد که در آن جا پاداش و کیفر اعمال در برابر او قرار مى گیرد، در این موقع متوجه مسئولیت هاى خود مى شوند، و از خدا تقاضاى توفیق انجام آن ها را مى طلبند، تا از کیفر او در امان باشند ولذا مى گویند خداوندا! ما را از عذاب آتش نگاهدار.(1)
***