نخواهد کرد، و به وسوسه هاى خود هم چنان ادامه مى دهد تا به کلى آن ها را از اسلام بیگانه سازد.
از آنچه گفته شد، روشن مى شود که منظور از بازگشت به کفر که در آیه فوق به آن اشاره شده، «کفر حقیقى و بیگانگى مطلق» از اسلام است و نیز ممکن است منظور از «کفر» همان عداوت ها ودشمنى هاى دوران جاهلیت باشد، که آن خود یکى از شعبه ها و نشانه هاى کفر محسوب مى شود، چه این که ایمان سرچشمه محبت و برادرى است، و کفر سرچشمه پراکندگى و عداوت.(1)