است که قرآن به ما مى دهد که افراد «قاصر و ناتوان» را به خاطر کمک به شخص آن ها به کارهایى که قدرت انجام آن را ندارند نگمارید زیرا اگر این کار منفعت جزئى براى آن ها داشته باشد ممکن است زیان هاى کلى براى اجتماع ببار آورد. بلکه باید از طریق کمک هاى بلاعوض و کارهاى سبک و کوچک آن ها را اداره کرد.
از این جا روشن مى شود این که بعضى از کوته فکران افراد ضعیف و ناتوان را به پست هاى تبلیغى و مذهبى براى کمک و ارفاق به آن ها انتخاب مى کنند یکى از زیان بارترین و نابخردانه ترین کارهاست.
(الَّتِى جَعَلَ اللَّهُ لَکُمْ قِیاماً): در این جمله قرآن تعبیر جالبى درباره اموال و ثروت ها کرده و مى گوید: «این سرمایه هاى شما که قوام زندگانى و اجتماع شما به آن است و بدون آن نمى توانید کمر راست کنید به دست سفیهان و اسراف کاران نسپارید، و از این تعبیر به خوبى اهمیّتى را که اسلام براى مسائل مالى و اقتصادى قائل است روشن مى شود، و به عکس آنچه در انجیل کنونى مى خوانیم که «شخص پولدار هرگز وارد ملکوت آسمان ها نمى شود» اسلام مى گوید ملتى که فقیر باشد هرگز نمى تواند کمر راست کند و عجب این است که آن ها با آن تعلیمات غلط به کجا رسیده اند، و ما با این تعلیمات عالى درچه مرحله اى سیر مى کنیم، در حقیقت آن ها از آن خرافات فاصله گرفته اند و به جایى رسیده اند و ما هم از این تعلیمات عالى دور ماندیم و چنین سرگردان شدیم.(1)
***