کاسه صبر گروهى از مردمى ساده اندیش لبریز مى شود و دست به قیام هاى نابهنگام مى زنند که نه تنها به شکست مى انجامد، بلکه دشمن را بیدار مى کند و فرصت هاى آینده را نیز بر باد مى دهد. یکى از مشکلات رهبران مدیر و مدبّر، همین گروه ها هستند.
در تاریخ شیعه از این نوع قیام ها، بعد از واقعه کربلا مواردى دیده مى شود که امامان اهل بیت (علیهم السلام) از آن نهى مى کردند؛ ولى گاه بعضى از شیعیان مخلص نیز با آن ها همراهى مى نمودند.
مسئله مهم این است که مبارزه و قیام براى سرکوب دشمن شرایط زیادى را مى طلبد که رهبران مدیر و مدبّر تلاش مى کنند همه آن شرایط فراهم گردد تا قیام به نتیجه قطعى برسد. اگر دیگران «مو» را مى بینند آن ها «پیچش مو» را مى بینند و اگر ساده اندیشان «ابرو» را مى بینند آن ها به «اشارت ابرو» نگاه مى کنند.
از خطبه مورد بحث استفاده مى شود که امیرمؤمنان (علیه السلام) با این که بزرگ ترین مبارز ومجاهد اسلام بود، گرفتار چنین اشخاصى شده بود که نقطه مقابل آن ها کندروان بى حال و تنبل بودند.
گاه عشق به شهادت پس از شنیدن آیات و روایات مربوط به مقامات شهدا، افرادى را به پیمودن این راه دعوت مى کرد؛ ولى امام (علیه السلام) در این خطبه بهترین راه را به آن ها نشان مى دهد و مى فرماید: «عجله نکنید، بى تاب نباشید، هر کارى زمان و وقتى دارد و بدانید که اگر مؤمن و مخلص باشید خدا به نیّات شما همان ثوابى را مى بخشد که به شهیدان راهش مى دهد».
* * *