سوره سبأ
در روایات اسلامى درباره اهمّیّت این سوره و تلاوت آن تعبیرات جالبى دیده مى شود، از جمله در حدیثى از پیامبر اعظم(صلى الله علیه وآله) مى خوانیم که فرمود: «مَن قَرَأَ سورَةَ سَبَإ لَم یَبقَ نَبِىٌّ وَلا رَسولٌ إلاّ کانَ لَهُ یَومَ القِیامَةِ رَفیقاً وَمُصافِحاً; هر که سوره سبأ را بخواند، در قیامت تمام انبیا و رسولان رفیق و همنشین او خواهند بود و همگى با او مصافحه مى کنند».(74)
در حدیث دیگرى از امام صادق(علیه السلام) نقل شده است که فرمود: «مَن قَرَأَ الحَمدَینِ جَمیعاً سَبَإ وَفاطِر فی لَیلَة لَم یَزَل لَیلَتُهُ فی حِفظِ اللّهِ تَعالى وَکِلاءَتِهِ فَإن قَرَأَهُما فی نَهارِهِ لَم یُصِبهُ فی نَهارِهِ مَکروهٌ وَاُعطِىَ مِن خَیرِ الدُّنیا وَخَیرِ الآخِرَةِ ما لَم یَخطُر عَلى قَلبِهِ وَلَم یَبلُغ مُناهُ; هر کس دو سوره اى را که با حمد آغاز مى شود (سوره هاى سبأ و فاطر) در یک شب بخواند، تمام آن شب را در حفظ و حراست الهى خواهد بود و اگر آن دو را در روز بخواند، هیچ مکروهى به او نمى رسد و آن قدر از خیر دنیا و آخرت به او داده مى شود که هرگز به قلبش