خداوند چنین انسانى را در جایگاه همان ظالم ستمگر داخل مى کند (و سرنوشت هر دو یکى است!)».(1)
امام حسین (علیه السلام) در این نامه که ظاهرآ خطاب به مردم کوفه، امّا در حقیقت مخاطب آن همه انسان هاى آزاده جهان است پیام رسول الله (صلی الله علیه و آله) را در مبارزه با ظلم و ستم و بى عدالتى بیان مى کند، و ضمن اعلان هدف قیامش، همه را به همکارى در این مبارزه دعوت مى کند.
ظلم و ستم در سلطه بنى امیّه
تبعیض هاى نامشروع و ظلم و ستم هاى آشکار و گسترده از زمان خلیفه سوم شروع شد، که یک نمونه آن فرق گذاشتن بین عرب و عجم بود. در آن زمان، عرب را به صرف عرب بودن (نه به خاطر ایمان بیشتر و تقواى فزونتر) بر غیر عرب ترجیح مى دادند، و البتّه سنگ زیربناى آن در عصر خلیفه دوم گذاشته شد. در حالى که پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) فرموده بود:
«لا فَضْلَ لِعَرِبِىٍّ عَلى عَجَمِىٍّ وَلا لِعَجَمِىٍّ عَلى عَرَبِىٍّ وَلا لأَسْوَدَ عَلى اَحْمَرَ وَلا لأَحْمَرَ عَلى اَسْوَدَ اِلاَّ بِالتَّقْوى؛ نه عرب بر غیر عرب برترى دارد، و نه غیر عرب بر عرب، نه سیاه پوست بر