امام حسین (علیه السلام) پس از روبه رو شدن با لشکر حرّ بن یزید ریاحى و توقّف در صحراى کربلا، خطبه اى قرائت کرد. در بخشى از آن خطبه فرمود: «أَلا تَرَوْنَ أَنَّ الْحَقَّ لا یُعْمَلُ بِهِ، وَأَنَّ الْباطِلَ لا یُتَناهى عَنْهُ، لِیَرْغَبَ الْمُؤْمِنُ فِی لِقاءِ اللهِ؛ اى یاران من! آیا نمى بینید که حق فراموش شده و باطل صحنه جامعه را فرا گرفته است؟ در چنین شرایطى انسان مؤمن باید (در مسیر زنده کردن حق و میراندن باطل) آماده لقاى الهى باشد».(1)
حقّ و باطل در قرآن:
داستان حقّ و باطل، که امام (علیه السلام) در این خطبه به آن اشاره فرموده، داستان پردامنه اى است که در قرآن مجید بطور گسترده مطرح شده، و به چند محور آن اشاره مى شود: