سیطره جهل بر جامعه اسلامى در عصر بنى امیّه
مسلمانان در دوران بنى امیّه عمومآ و در عصر حاکمیّت معاویه و یزید خصوصآ دشمن شناس نبودند. آنها نمى دانستند که بنى امیّه جانشینان بر حق رسول الله (صلی الله علیه و آله) نیستند، و بنى امیّه دلسوز و حامى اسلام نمى باشند، و جهل آنها به خاطر تقصیر و کوتاهى شان بود، و لذا جاهل مقصّر بودند. آیا آنها نمى دانستند بنى امیّه بازماندگان دوران جاهلیّتند، و کینه دیرینه اى از اسلام دارند و هنوز خاطره تلخ کشته شدن عزیزانشان را در جنگ هاى بدر و احد و احزاب فراموش نکرده اند، و درصدد انتقام آن خون ها هستند.
و از آنجا که پیامبر گرامى اسلام (صلی الله علیه و آله) پیش بینى این روزها را مى کرد خلافت را بر آل ابوسفیان حرام کرد.
این مطلب در روایات متعدّد، از جمله گفتگوى امام حسین (علیه السلام) و مروان بن حکم منعکس شده است. فرداى شبى که امام حسین (علیه السلام) به دارالاماره مدینه خوانده شد، و خبر مرگ معاویه به آن حضرت ابلاغ گشت، و از وى تقاضاى بیعت براى یزید شد و حضرت موافقت نکرد، فرداى آن شب مروان(1)