و در روایت دیگرى آمده: «مانند کسى است که با محمّد(صلى الله علیه وآله) در زیر درختى که در حدیبیه بود، بیعت کرده است».(111)
و در حدیثى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم که فرمود: «حَصِّنُوا اَموالَکُم وَنِسائَکُم وَما مَلَکَت اَیمانُکُم مِنَ التَّلَفِ بِقَرائةِ «اِنّا فَتَحْنَا لَکَ فَتْحًا مُبِیْنًا» فإنَّهُ اِذا کانَ مِمَّن یُدمِنُ قِرائَتَها نادى مُناد یَومَ القِیامَةِ حَتّى یَسمَعَ الخَلائِقُ اَنتَ مِن عِبادِىَ المُخلِصِینَ ألحِقُوهُ بِالصّالِحِینَ مِن عِبادِى وَاَدخِلُوهُ جَنّاتِ النَّعِیمِ وَاسقُوهُ مِنَ الرَّحِیقِ المَختومِ بِمِزاجِ الکافورِ; اموال و همسران و آنچه را در ملک شماست، با قرائت اِنَّا فَتَحْنَا از تلف حفظ کنید. هر که پیوسته آن را تلاوت کند، روز قیامت منادى صدا مى زند آن چنان که همه خلایق مى شنوند: تو از بندگان مخلص منى، او را به بندگان صالحم ملحق سازید و در باغ هاى پرنعمت بهشت وارد کنید و از نوشابه مخصوص بهشتیان سیراب سازید».(112)
ناگفته پیداست که این همه فضیلت و افتخار، با تلاوتِ خالى از اندیشه و عمل حاصل نمى شود، بلکه هدف اصلى از تلاوت، تطبیق اعمال و خلق و خوى خویش بر مفاد این آیات است.