مى فرماید.(79)
و در حدیث دیگرى از پیامبر(صلى الله علیه وآله) مى خوانیم که فرمود: «سورَةُ یـس تُدعى فِى التَّوراةِ المُعِمَّةُ قیلَ وَ ما المُعِمَّةُ؟ قالَ تَعُمُّ صاحِبَها خَیرَ الدُّنیا وَالآخِرَةِ ; سوره یس در تورات عمومیّت آفرین نامیده شده، پرسیدند: از چه رو به آن «عمومیّت آفرین» گفته مى شود؟ فرمود: زیرا کسى که همدم و همنشین این سوره باشد او را مشمول تمام خیر دنیا و آخرت مى کند».(80)
روایات دیگرى نیز در این زمینه در کتاب هاى شیعه و اهل سنّت آمده است.
به این ترتیب باید اعتراف کرد که شاید کمتر سوره اى در قرآن مجید داراى این همه فضیلت بوده باشد.
و همان گونه که بارها گفته ایم، این فضیلت براى کسانى نیست که تنها الفاظ آن را بخوانند و مفاهیم آن را به طاق نسیان زنند، بلکه این عظمت به سبب محتواى عظیم این سوره است; محتوایى بیدارگر، ایمان بخش، مسؤولیّت آفرین و تقوازا که وقتى انسان در آن بیندیشد و این اندیشه در اعمال او پرتوافکن شود، خیر دنیا و آخرت را براى او به ارمغان مى آورَد.
فى المثل در آیه 60 این سوره سخن از پیمانى به میان مى آورد که خداوند از تمام فرزندان آدم گرفته که شیطان را پرستش نکنند