در زیارتنامه هاى حسینى کرارآ از خداوند به وسیله آن حضرت تقاضاى شفاعت مى کنیم.
در سجده اى که در پایان زیارت عاشوراى حسینى انجام مى شود بعد از حمد و ستایش خداوند خدا را به سبب تحمّل مصیب آن حضرت شکر مى گوییم، سپس عرضه مى داریم: «أَللّهُمَّ ارْزُقْنی شَفاعَةَ الْحُسَیْنِ یَومَ الْوُرُودِ؛ خدایا شفاعت حسین را روز ورود در صحنه محشر به من روزى کن» و به دنبال آن مى افزاییم: «وَثَبِّتْ لِی قَدَمَ صِدْقٍ عِنْدَکَ مَعَ الْحُسَیْنِ وَأَصْحابِ الْحُسَیْنِ الَّذینَ بَذَلُوا مُهَجَهُمْ دُونَ الْحُسَیْنِ (علیه السلام)؛ خداوند گام هاى مرا از روى صدق نزد خودت، با حسین و یارانش ثابت بدار همان یارانى که خون خود را تقدیم او کردند».
استجابت دعا زیر قبّه آن حضرت و بودن شفا در تربت پاکش جلوه هاى دیگرى از این شفاعت عظمى است.
و این که در روایات آمده که امام حسین (علیه السلام) هنگام وداع با حرم جدّش لحظاتى در خواب فرو رفت و در عالم رؤیا این