غالبآ از وعّاظ گرامى شنیده اید که به هنگام حرکت امام (علیه السلام) به سوى کربلا فرزدق یا افراد دیگرى از کوفه به سوى مدینه مى آمدند. هنگامى که امام (علیه السلام) وضع کوفه را از آنها پرسید عرض کردند:
«قُلُوبُ النّاسِ مَعَکَ وَأَسْیافُهُمْ مَعَ بَنی أمُیَّة؛ دلهاى مردم با توست و شمشیرهایشان با بنى امیّه».(1)
البته این سخن مربوط به شیعیان خالص و پاکباز نبود، بلکه مربوط به مدّعیان دروغین و یا افراد منافقى بوده که چهره درون و برونشان با هم متفاوت بود.
و از آنها بدتر منافقان شام بودند، آنها که از یک سو بر کرسى خلافت پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله) تکیه زده بودند و خود را به دروغ جانشین حضرتش معرّفى مى کردند، و از سوى دیگر عربده: