مى پنداشتند آلوده به انواع گناهان شوند، از مردم عادى چه توقّعى مى توان داشت؟!
به قول شاعر عرب:
اِذَا کَانَ رَبُّ الْبَیْتِ بِالدَّفِّ مُولِعآ فَشِیمَةُ اَهْلِ الْبَیْتِ کُلُّهُمُ الرَّقْص(1)
«هنگامى که رییس خانواده علاقه شدید به نوازندگى داشته باشد، تمام اهل خانه به رقص و پایکوبى مى پردازند».
آرى، منکرات، شرق و غرب جهان اسلام را فرا گرفت، ومعروف ها به فراموشى سپرده شد. صلحا، عبّاد، مهاجران، انصار از صحنه حکومت کنار گذاشته شده، و ظالمان و فاسدان و تبعیدیان زمان پیامبر (صلی الله علیه و آله) و مطرودان، زمام امور را به دست گرفتند.(2) امام حسین (علیه السلام) در چنین شرایطى با تمام وجود خود (با قلب و زبان و عمل) رسالت امر به معروف و نهى از منکر را ادا نمود. در روز عاشورا قرآن را بر سر نهاد و در میان دو لشکر