برمى دارند و دیگران دست خالى حركت مىكنند. اگر در مسیر راه به كمكهاى اولیه نیاز نبود چندان ضرر نكرده ایم فقط مقدارى وسائل اضافه از قبیل لاستیك، جك، زنجیر و امثال آن را حمل كرده ایم و این ضررى به جایى نمىزند. ولى اگر در مسیر راه به هر یك از وسائل و كمكهاى اولیه نیازمند شدیم، با دست خالى چه خواهیم كرد؟
عقل مىگوید باید احتیاط كرد و ابزار و وسائل لازم را با خود حمل كرد، به تذكّرات مأموران راهنمایى و پلیس و مسئولین جاده توجه كرد.
بعد این مثال به سراغ موضوع خود برویم: انسان مسیرى را طى مىكند و آفریدگار از طریق انبیا به مسافران هشدار مىدهد كه بعد از مردن، زنده شدن و حساب و بازجوئى و كیفر و پاداشى در كار است. مسیر خطرناك است شما باید زاد و توشه بردارید، اجناس ممنوع را با خود حمل نكنید، سرعت خود را كنترل نمایید و به تذكرات علماى با تقوى گوش فرادهید.
مردم با شنیدن این پیامها دو دسته مى شوند: گروهى از طریق نماز، با خدا ارتباط دارند و از طریق خمس و زكات و انفاق و صدقه، رابطه خود را با فقرا حفظ مىكنند و از گناهان و كسب و كار و لقمه حرام پرهیز كرده و با تقواى خود زاد و توشه و كمكهاى اولیه را حمل مىكنند.
گروهى با تكبّر و تمسخر، غرق در هوسها به سر مى برند و از ایمان به خدا و معاد و انجام وظایف و مسئولیتها و اداى حقوق محرومان سر باز زده و در برابر توطئه هاى دشمنان غافلانه زندگى مىكنند.