خودشناسی برای خودسازی

براى موجودى كه فطرتاً داراى حب ذات است، كاملا طبيعى است كه به خود پردازد و در صدد شناختن كمالات خويش و راه رسيدن به آن‌ها برآيد. پس درك ضرورت خودشناسى، نيازى به دليل‌هاى پيچده عقلى يا تعبدى ندارد. از اين رو، غفلت از اين حقيقت و سرگرم شدن به چيزهايى كه به هيچوجه در كمال و سعادت آدمى مؤثر نيست، امرى است غير طبيعى و انحراف آميز و اين امر است كه بايد علتش را جستجو كرد و راه سلامت و نجات از آن را شناخت. همه تلاش‌هاى انسانى، اعم از علمى و عملى، براى تأمين لذايذ و منافع و مصالح انسان انجام مى‌گيرد. پس شناختن خود انسان و آغاز و انجام او و هم چنين كمالاتى كه ممكن است به آن‌ها نايل گردد، مقدم بر همه مسائل، بلكه بدون شناختن حقيقت انسان و ارزش واقعىِ او، ديگر بحث‌ها و تلاش‌ها بيهوده و بى پايه است. اصرارى كه اديان آسمانى و پيشوايان دينى و علماى اخلاق، بر خودشناسى و به خودپردازى دارند، همگى ارشادى است به همين حقيقت فطرى و عقلى. قرآن شريف، فراموش كردن نفس را لازمه فراموش كردن خدا و به منزله عقوبت اين گناه معرفى مى‌فرمايد: وَ لا تَكُونُوا كَالَّذِينَ نَسُوا اللّهَ فَاَنْساهُمْ اَنْفُسَهُمْ. مانند كسانى نباشيد كه خدا را فراموش كردند خدا هم خودشان را از يادشان برد.

• خودسازی
• خودشناسی برای خودسازی
• آیت الله محمدتقی مصباح یزدی