الهی و به مانند نمازی که اولیای الهی برپا می دارند نیست و نیز می دانیم آثار و ثمراتی که در قرآن و روایات برای نماز ذکر شده است، بر نماز مترتّب نمی گردد؛ ولی بسیاری از ما، به تفصیل، به میزان کوتاهی و تقصیر خود آگاه نیستیم، لذا باید سعی کنیم به میزان نقص و عیب نمازمان پی ببریم. زشتی و عیب نمازی را که بدون حضور قلب و از روی بی حالی آورده می شود بدانیم و بیاندیشیم که اگر نماز کامل و شایسته ای می خواندیم، چقدر از فرصت برپای داری نماز بهره می گرفتیم و به چه نتایج والایی دست می یافتیم و اکنون که بدون حضور قلب و توجّه نماز می خوانیم، چه نتایج و منافعی را از دست می دهیم و چه زیان هایی متوجه ما می گردد.
شایسته است قدری در نماز اولیای خدا نگریسته و با مقایسه ی نماز آنان با نماز خود، به نقایص و عیوب نمازمان پی ببریم؛ چرا که مقایسه ی ضعیف با قوی و ناقص با کامل، بهتر به میزان عیب و نقص پی می بریم.
البتّه برای جبران نقیصه کوتاهی و بی توجهی در نماز،