در میدان جنگ نماز را اقامه مى فرماید.
* اگر قرآن نماز را به عنوان یك منبع انرژى زاى غیبى معرّفى و مؤمنان را امر به استعانت از آن مى فرماید: « اسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلَاةِ »(125)، امام حسین علیه السلام نیز در بحبوحه ى جنگ و مشكلات آن، از نماز استعانت مى جوید.
* اگر قرآن اقامه ى نماز را در اوّل وقت سفارش مى فرماید؛ «أَقِمِ الصَّلَاةَ لِدُلُوكِ الشَّمْسِ »(126)، امام حسین علیه السلام نماز ظهر عاشورا را در اوّل وقت اقامه فرمودند.
* اگر حضرت عیساى مسیح علیه السلام تا زمانى كه نفس دارند، مأمور به اقامه نماز شده اند؛ « وَأَوْصَانِي بِالصَّلَاةِ وَالزَّكَاةِ مَا دُمْتُ حَيًّا »(127)، امام حسین علیه السلام نیز تا آخرین لحظه همراه نماز است.
* اگر قرآن از كسانى كه تجارت، آنها را از نماز غافل نمى سازد، ستایش مى كند؛ «رِجَالٌ لَّا تُلْهِيهِمْ تِجَارَةٌ وَلَا بَيْعٌ عَن ذِكْرِ اللَّهِ وَإِقَامِ الصَّلَاةِ »(128)، راجع به امام حسین علیه السلام چه باید گفت كه