روح خدا در توست؛ «نَفَخْتُ فِيهِ مِن رُّوحِي »(115)
تو مسجود فرشتگان هستى؛ «فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ »(116)
تو جانشین خدا هستى؛ «إِنِّي جَاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَلِيفَةً »(117)
سرپرست شما خداست؛ «اللَّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُوا »(118)
انبیا پدران شما هستند؛ «مِّلَّةَ أَبِيكُمْ إِبْرَاهِيمَ »(119)
آفرینش تو هدفدار است؛ «وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ »(120)
در كربلا جلوه ى عزّت الهى را مى بینیم، نوجوان 13 ساله اى به نام حضرت قاسم مى گوید: اگر مسئولین جامعه ى اسلامى یزید و طرفدارانش هستند، پس مرگ از عسل شیرین تر است.
امام حسین علیه السلام مى فرماید: بنى امیّه مرا بین شهادت و بیعت (سازش) مخیّر ساخته است، «هیهات من الذلّة»، در كربلا بدن امام سوراخ سوراخ شد، اما به عزّتش لطمه اى وارد نشد، انواع غمها بر حضرت زینب وامام سجادعلیهما السلام وارد شد، اما جلوه هاى عزّت آنها در خطبه ها، تار وپود نظام بنى امیه را از هم گسست.