قرآن به عفو كردن و پذیرش عذر مردم سفارش مى كند كه نمونه ى بارز آن در كربلا عفو و بخشش حرّبن یزید ریاحى است.
قرآن مى فرماید: «وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ »(102)و «وَالْعَاقِبَةُ لِلتَّقْوَىٰ »(103) نام نیكى از دهها هزار جنایتكار در كربلا نیست، امّا نام 72 تن سرباز امام حسین علیه السلام همچنان زنده است.
قرآن مى فرماید: اى پیامبر! ما نامت را بلند داشتیم؛ «وَرَفَعْنَا لَكَ ذِكْرَكَ »(104)، در كربلا نام حسین علیه السلام براى همیشه بلند آوازه ماند.
قرآن مى فرماید: «وَأُمِرْتُ لِأَنْ أَكُونَ أَوَّلَ الْمُسْلِمِينَ »(105) یعنى رهبر باید پیشگام باشد و در كربلا امام حسین علیه السلام فرزندش على اكبرعلیه السلام را قبل از جوانان بنى هاشمى به میدان نبرد فرستاد.
قرآن مى فرماید: «فَاسْتَقِمْ كَمَا أُمِرْتَ وَمَن تَابَ مَعَكَ »(106) اى پیامبر! تو و یارانت استقامت بورزید، در كربلا بهترین