تا نماز، پذیرش عذر و توبه ى حُر تا پیشگامى حضرت در فرستادن فرزندش قبل از دیگران به میدان نبرد و تا آیاتى كه حضرت از آغاز سفر تا كربلا تلاوت فرمودند و تا وفادارى یاران و امثال آن را كه صدها آیه ى قرآن به آن اشاره دارد، در قالب قرآن مطرح كنیم تا محتواى سخنرانى ها، قرآن، ولى نمونه هاى عینى و مصادیق آن از كربلا باشد.
با خود گفتم كه اگر قرآن به جاى مسائل دیگر مطرح شود، آثار نورانى خود را در دل ها خواهد داشت و نوعى مهجوریت زدایى از قرآن خواهد بود، به علاوه جمله ى معروف پیامبر صلى الله علیه وآله را كه فرمود: هرگز میان قرآن واهلبیت من فاصله اى نیست، با تمام وجود لمس خواهیم كرد. «انّى تاركٌ فیكم الثّقلین كتاب اللّه و عترتى ما اِن تمسّكتم بهما لن تَضلّوا ابداً فاِنّهما لن یفترقا حتّى یَردا علىّ الحوض»
گفتم: اگر این فكر بخواهد پخته و بى عیب مطرح شود، زمان زیادى مى خواهد، ولى از سوى دیگر از دست دادن محرم