انسان متوجه شود مرگ و زندگى از پايه و بن يكى هستند. چنين حياتى است كه به كمك آن، انسان در دنيا با نشاط زندگى مى كند، ولى همواره آماده است بدون هيچ بيم و هراسى با مرگ روبه رو شود و در سكون و آرامشى درونى، بدون هيچ اضطرابى زندگى را رها كند. چنين كسانى بر مرگ و زندگى فرمان مى رانند و اين هديه ى بزرگى است كه دين به انسان ها مى دهد. مى فرمايد: «فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ انْ كُنْتُمْ صَادِقِين» اگر در ديدن حقيقت صادقيد به جاى هراس از مرگ، تمنّاى مرگ داشته باشيد.
ملاك انس با حقيقت
خداوند به پيامبر خود مى فرمايد: «قُلْ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ هَادُوا إِن زَعَمْتُمْ أَنَّكُمْ أَوْلِيَاء لِلَّهِ مِن دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ وَلَا يَتَمَنَّوْنَهُ أَبَدًا بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِالظَّالِمِينَ»؛ «1» به يهويان بگو اگر مى پنداريد كه فقط شما دوستان خداييد و خدا نيز شما را دوست دارد، اگر در ادعاى خود صادق هستيد، با حركات و سكنات خود نشان دهيد كه طالب مرگ هستيد در حالى كه هرگز به جهت اعمالى كه