لابد آن قوم مرتکب گناهانى شده اند که خداوند حکیم، اراده نابودى آنها را مى کند و گرفتار رباخوارى مى شوند.
این نکته نیز قابل دقّت است که لازم نیست همواره هلاکت، مانند هلاکت و نابودى اقوام پیشین و با صاعقه ها و زلزله ها مثل قوم لوط و عاد و ثمود باشد، بلکه هلاکت امروزه اشکال دیگرى نیز دارد، بیمارى هاى غیرقابل علاجى همچون ایدز و نیز اعتیاد به مواد مرگ آور، انواع بیمارى هاى روانى که قسمت عمده اى از بیمارستان هاى کشورهاى غربى را به خود اختصاص داده است و مانند آنها، همه اسباب هلاکت امّت هاى گنهکار مى تواند باشد; و به هر حال این گروه از روایات نیز دلالت بر حرمت شدید ربا دارد.
گروه پنجم: روایاتى است که سرانجام رباخوار را آتش دوزخ شمرده است.
حضرت على(علیه السلام) فرمودند: «خَمْسَةُ اَشْیاء تَقَعُ بِخَمْسَةِ اَشْیاء وَ لابُدَّ لِتِلْکَ مِنَ النّارِ: مَنِ اتَّجَرَ بِغَیْرِ عِلْم فَلابُدَّ لَهُ مِنْ اَکْلِ الرِّبا، و لابُدَّ لآکِلِ الرَّبا مِنَ النَّار; پنج چیز علّت پنج چیز است و سرانجام اینها جهنّم است: 1. تجارت و کسب بدون آگاهى ـ از احکام فقهى آن ـ سبب رباخوارى و منتهى به آن مى شود و رباخوار حتماً در دوزخ خواهد بود»(30) و روشن است که این گونه روایات نیز دلیل بر تحریم این