کوتاه سخن اینکه قبل از نزول آیات بالا رباخوارى کم و بیش در میان مردم رواج داشت، پس از نازل شدن این آیات، ربا به طور مطلق و قطعى و جدّى تحریم و رباخواران تهدید به قیام مسلحانه بر ضدّ آنها شدند، و تنها حق داشتند اصل سرمایه خود را بازپس بگیرند، نه بیشتر.
آخرین نکته درباره آیه فوق اهمیّت تعبیر (لا تَظْلِمُونِ وَلا تُظْلَمونَ) است که یک شعار مهم و قانون کلّى اسلامى است; هر چند در اینجا در مورد رباخواران پیاده شده ولى طبق این اصل قرآنى هیچ کس نباید ظلم کند و نه مورد ظلم قرار گیرد.
به تعبیر دیگر نه ظلم کن، نه تن به ظلم ده، که هر دو گناه و خلاف است، اگر مسلمین جهان همین شعار مهم را در سرتاسر کشورهاى اسلامى احیا کنند اکنون نه در چنگال صهیونیسم بى رحم و مغرور و بى منطق که هیچ چیز نزد آنها مقدّس و محترم نیست و چیزى جز زور را به رسمیّت نمى شناسند، گرفتار بودند و نه دولت هاى خودکامه و زورگو منابع آنها را به غارت مى بردند.(9)
5 و 6. (یـاَیُّهَا الَّذینَ ءامَنوا لا تَأکُلوا الرِّبوا اَضعـفـًا مُضـعَفَةً واتَّقوا اللّهَ لَعَلَّکُم تُفلِحونَ وَاتَّقوا النّارَ الَّتی اُعِدَّت لِلکـفِرین); اى کسانى که ایمان آورده اید! ربا (و سودِ پول) را چند برابر نخورید! از خدا بپرهیزید،