معارف بوک

فعالیت ومشعل امیدی است که یاس را می زداید و بیم از شکست را از دل بیرون می کند.

4. دعا و نیایش
قرآن می فرماید: رزمندگان در بحبوحه جنگ می گفتند:(رَبَّنٰا أَفْرِغْ عَلَیْنٰا صَبْراً وَ ثَبِّتْ أَقْدٰامَنٰا وَ انْصُرْنٰا عَلَی الْقَوْمِ الْکٰافِرِینَ)(1) در دعا با خدا حرف می زنیم از او کمک می طلبیم، به او دل می بندیم، نیازهای خود را با او در میان می گذاریم، از او طلب بخشش می کنیم، از خطرها به او پناه می بریم و تمام اینها در ما انگیزه ایجاد می کند و با نشاط و شوق در میدان عمل گام می نهیم. قرآن کریم می فرماید:(اسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاٰهِ)(2) در مشکلات و بحران ها از صبر و نماز کمک بگیرید و از این دو اهرم بزرگ استفاده کنید.
دعای مردم در حقّ انسان نیز انگیزه را تقویت می کند. پزشک، کارگر، تکنسین و مهندسی که می داند دعای مردم پشت سر اوست، با دلسوزی بیشتری تلاش می کند.
دعا، توجه به صفات و اسما و الطاف الهی است. توجه به خدای رحیم و غفور، امید انسان را به عفو زیاد می کند. توجه به قدرت و امدادهای الهی، یأس را از انسان دور می کند.
دعا و نیایش، انسان کوچک را به قدرت بی نهایت وصل و باعث شارژ روحیه هاست.
در دعا هم توکّل است و هم تلقین و هم استمداد.